Ondertussen op Inner Circle. 

17 mei 2023 Mijn dateleven hangt wapperend in de lentezon te drogen. Alleen Inner Circle draait ergens op de achtergrond. Kijk ik af en toe. Scrol door massa’s hippe jonge dertigers met als locatie Amsterdam. Festivalletje, biertje, terrasje, vriendinnetje. Snap je. Misschien is dit toch niet zo de geschikte site voor een jonger te schatten, beetje afhankelijk van het licht, vijftiger uit Brabant.

Over geschikte datingsite gesproken. Lexa. Half jaar geleden deed ik weer eens een serieuze gooi naar gelukkig in de liefde. Ik raak aan de praat met een man, twintig kilometer verderop. Eigen leeftijd check. Vakantiebestemming check. Creatief brein check. Nog een paar wetenswaardigheden van onszelf over een weer. Favoriete muziek, iets minder check, maar wat kan het schelen.

En dan komt het.
Hij: Wat een mooie dag vandaag. Ben terug van medicijnen halen. Al mijn holtes zijn ontstoken. (Niet visualiseren, niet doen. Niet doe...te laat...) Brand je een kaarsje voor me? (Een kaarsje branden???? En dan te bedenken dat ik echt een enorme hekel heb aan het vraagteken. Maar dat terzijde.) Hij sluit zijn bericht af met emoij met mondkapje, klaver vier, snotneus en bloem. 
De cyberstilte valt. In het datingcircuit lijkt het een ongeschreven regel dat je om beurt een bericht stuurt. Ik stuur niets. Moet eerst mijn verzorgende-zieke-man-skills van zolder halen. Druk druk druk en heb ik die ooit meeverhuisd met de scheiding. Ik kan het me niet herinneren. Hij stuurt geen bericht. De patiënt is overleden. Nee nee nee grapje grapje. Dus die ongeschreven dateregel bestaat echt.
Twee dagen later heb ik het gevonden, de manverzorgskills, tenminste wat daar nog van over is.
Ik: voel je je alweer wat beter? En loop door wat profielen, ben nu toch op de site. Swipe.
Hij: nouwwww nee. Vooral die kriebelhoest is irritant. Aan dat verstopte hoofd kan ik wel wennen maar dat gehoest. Zo vervelend. Slaap ook slecht. Ben zo moe. Ik heb nergens zin in. Kom de deur niet uit. Hoe kom ik hier vanaf, zuster? 
OMG hij wil een zuster aan zijn bed. Een wit schortje. Met het rode kruis tussen mijn borsten. Stay up panty's en high heels van tien centimeter. Lingerie. Kant. De pleister moet zo snel mogelijk van de wond, dokter Bernhard. Blijf dicht bij jezelf. Ja, Ja. Braak. Okee, hij. Here comes your sister, hahaha nurse. 
Ik: Mij niet bellen! Met een emoji met tranen van het lachen. Ik lach als de emoji. Recht zo die gaat. En klaar.

Ik zat ergens, weet niet meer precies in welke wachtkamer. Kan bij de tandarts zijn geweest, botoxkliniek, borstonderzoek. Het was allemaal rond die tijd. Hee, zou hij mij inmiddels delete hebben.
Hij, vier dagen eerder: je houdt niet echt van me hé?
Ik, in de wachtkamer: naar instellingen. Verwijder account. Klik. Reden: ongeschikt check.

Ondertussen op Inner Circle.
Een andere hij: Volgens mij heb ik jou al 36 keer geliked…of niet?
Dezelfde ik: Och jongen toch, ik heb geen idee. Echt waar? En wat zegt je moeder ervan?

Gekkenwerk. Of vasthoudend.

5 maart 2023 De Jurk Mag Uit op Instagram wordt Antonia van Boven. Het is tijd. Op 27 oktober 2018 begon ik de pagina om mezelf en anderen mee te nemen in mijn vrije tijd dat vanaf dat moment bestond uit woorden, komma's, zinnen, en punten. Geen uitroeptekens, daar heb ik een hekel aan. Ik heb ook een hekel aan komma's maar daar ontkom ik volgens de geletterden niet aan. De titel van het boek sprong in het oog, wekte nieuwsgierigheid. Bam, de eerste volgers had ik te pakken. De Jurk is geschreven en onder de hamer. Niet dat er op dit moment enige sprake is van wie biedt er meer. Nog steeds durft de uitgeverij het verhaal niet aan. Rauw. Echt. En zonder censuur. Fuck papiernood, energierekening, personeel tekort, risicospreiding. De Jurk moet de wereld in. Zo. En door.

Instagram van De Jurk Mag Uit is na vier jaar meer dan De Jurk Mag Uit. Ik heb een leven in mijn vrije tijd gekregen toen ik vorig jaar het manuscript naar de eerste uitgeverij stuurde. Is uitgeverij eigenlijk mannelijk of vrouwelijk? Wat denk jij? Stop maar met denken, ik heb het antwoord al. Vrouwelijk. Weetje van niks.

Wat doe ik met de tussentijd. Ik denk er serieus over om het manuscript over te typen. Zoals Tommy. Ik mag Tommy zeggen. We staan tenslotte samen op de foto, gemaakt na zijn lezing over De Heilige Rita in de Schouwburg in Cuijk. Nadat ik een dik kwartier in de rij had gestaan. Niet dat jullie denken dat ik in zijn inner circle verkeer. Dat zou ik wel willen...ik dwaal af. Tommy, Wieringa  dus, vertelde dat hij elk manuscript voordat het naar de uitgever gaat, overschrijft. Het maakt het verhaal intenser. Hij print het manuscript en begint met typen. Ik geloof daar in. Sterker nog, ik ben inmiddels zover dat als ik het overtyp een aantal uitgeverijen het verhaal opnieuw stuur. Eigenwijs. Of vasthoudend. Gekkenwerk. Noem het wat je wilt. Kan mij niet schelen. Net zolang tot ook zij de noodzaak voelen. Dus, gij zijt gewaarschuwd. Uitroepteken.

Overtypen: dezelfde tekst opnieuw kopiëren met een schrijfmachine.

Blog disclaimer

28 januari 2023  Ik schrijf. Al heel wat jaren. Tot zover niks nieuws. Mooi. Ik blog. Dat kan wel nieuwe info zijn. Bij deze dan. Ik blog. Maar weet je ook dat ik over jou kan schrijven als het over mij gaat. Het verhaal moet ergens vandaan komen. De hoogste tijd voor een warning. In het engels klinkt waarschuwing toch stukken zachter. Het is een disclaimer, dat moet tegenwoordig, ook wel een oordeelonthouding. Ieieie dat klinkt wel heel eng. Ik doe het in mijn eigen woorden.

Vanaf nu kan het zijn dat je jezelf herkent in een situatie waar ik over schrijf. Zonder name-dropping natuurlijk. Ik houd de aandacht graag bij mezelf, die ga ik echt niet met jou delen. Heb je hier bezwaar tegen, stuur mij geen contactformulier. Behalve als je een single man bent, met de juiste wetenschappelijke genen die perfect bij mij passen. Ik weet ook niet wat dat precies inhoudt. Laten we afspreken dat als je een single man bent je dan in ieder geval het contactformulier invult. Glunder. Terug naar de realiteit. Whatsapp helpt je niet en bellen al helemaal niet. Ik ben allergisch voor indringende geluiden. HSP. De enige oplossing; blijf bij mij uit de buurt. Communiceer niet met mij. Ga. Weg. Want ik ben een schrijver. Je gaat mee in mijn verhaal als ik dat wil en op mijn manier. Snap je? Niet? ‘Het boeit me niet. Het boeit me niet. En het boeit me nog een keer niet. Dus wat doet het? Het boeit me allemaal niet.’ Thanks, Djamila. Deze houd ik erin. En de Aromat ook.

Dus. Een gewaarschuwd mensch trekt de schoen aan die past. Zo’n sch..t hekel aan cliché zinnen. Over schoenen gesproken. Trouwens. Ik was laatst bij de schoenmaker met mijn favo enkellaarsjes. Kleur zwart, lopen al jaren als een trein, onmisbaar op Terschelling. Lang verhaal lekker kort. Niet te redden. De hak los van de zool. Voor het eerst in mijn leven heb ik schoenen op de draad versleten. Ik kan het nog steeds niet geloven. 
'Dan moet ik nieuwe kopen.' De schoenmaker haalde zijn wenkbrauwen op. Ik wist genoeg. De laarsjes gingen de rouwverwerking in. Ik poetste ze, met een zachte doek wreef ik de glans terug. Zette ze op het krukje in mijn inloopkast. Soms raakte is ik ze even aan.

Vanmorgen met een vriendin naar de magazijnverkoop bij Van Bommel. In Moergestel. Vier jaar lang reed ik die fucking A58. File na file. Toen ik werkte voor de drie broers met veel plezier uitroepteken. Ik schrijf uitroepteken voluit als een woord, omdat ik een bloedhekel heb aan het leesteken !. Ik vind het een schreeuwend teken dat nergens toe leidt. Dat gezegd hebbende. Uitnodiging op persoonlijke titel in het blok van 10 uur stipt en drie kwartier later naar buiten met niet meer dan vijf paar schoenen. Dank voor deze limiet, Floris. Na de co2 laser en de zonnepanelen die komen moet iemand de hand op mijn portemonnee houden. Twee handtassen, slippertjes voor de zomer en een paar boots voor op Terschelling. Heerlijk. Happy. Thuis was het einde rouwverwerking. Ik pakte de laarsjes, had mijn nieuwe boots aan, deed de klep open. Laarsjes in de kliko. Klep dicht. Zo snel kan het gaan. 

Wat doe je als je jezelf overal tegenkomt?

18-01-2023 Word ik wakker ligt mijn halve gezicht naast me op het hoofdkussen. Gezellig. Ik kan me nog net beheersen te vragen: lekker geslapen? Een week na de CO2 laser behandeling. En ik moet het meneer de knappe Pakistaan nageven, de hele week ging zoals hij had voorspeld. Opzwellen tot dag vier, dan slinkt de zwelling en trekt de vlammenwerper zich strategisch terug uit de poriën. Het gezicht wordt hard van verbrande huid en opgedroogd vocht. Gemakshalve liet hij bij de info de pijn van 0 tot onhoudbaar in 24 uur achterwege. Het is hem vergeven. Ik had het toch niet klakkeloos van hem aangenomen. Eerst meemaken, het zal wel meevallen. Dat laatste denk ik trouwens alleen als het mij goed uitkomt. Ben niet de positiefste ziel die op de aarde rondloopt hoor. Daarover een andere keer. Misschien.

Met mijn vingertoppen ga ik over mijn gezicht, alsof ik met een boek voor mijn neus aan de eerste LOI les braille begin. Onder mijn aanraking voel ik de huid loskomen van...ja waarvan eigenlijk. Van een andere laag. Dat is de nieuwe huid die de komende jaren, zeg maar tot de dood ons scheidt, mij moet beschermen tegen kwade invloeden van buitenaf. Klinkt best poëtisch, nou ja, eerder dramatisch. Enniewee, mijn huid doet waar ik vorige week goed voor betaald heb. 

En dan. Ineens. Jeuk. Op een wang. Maar dan schiet het als een bal in een flipperkast van boven naar benden, van links naar rechts over mijn gezicht, door mijn hals. Is jeuk niet een teken van genezing. Ben ik nu weer positief aan het doen. Vraagteken. Vraagteken. Jeuk. JEUK. Lelijk woord. Afblijven. Ja, ja, rustig maar. Niks rustig maar, ik ken je toch. Klopt, aan zelfreflectie geen gebrek. Oh hier kan mijn nagel onder...NIET DOEN. Ach jij. Laat me toch. Ik google. Genezende wonden jeuken doordat bij het genezingsproces zogeheten jeukzenuwen in de opperhuid worden geactiveerd. Probeer niet te krabben. Ik trek een klein vliesje van mijn gezicht. Eentje mag wel.

Er moet gewoon gewerkt worden, thuis achter de laptop. Over tot de orde van de dag. Koffie zetten. Videovergaderen, zonder video. Nee, ook geen sneak peek. Ik brokkel verder af. Ik val hier letterlijk af zonder te bewegen. Nice. De mails, gesprekken volgen elkaar op. De uren ook. Geen tijd voor jeuk. Ik klap mijn laptop dicht, het is mooi geweest, einde werkdag. Als ik opsta en naar de keuken loop, zie ik overal mezelf liggen. Op de grond. In de kamer. In de wc. In de badkamer. Overal waar ik kijk. Grietje, je weet wel die van Hans, heeft een spoor achtergelaten zonder enige behoefte om gevonden te worden.  Overal waar ik loop kom ik mezelf tegen. Ik pak de stofzuiger. De rest is geschiedenis.

Jeuk in braille.

Ik doe het zo weer, als het de eerste keer zou zijn.

15  januari 2023  Het is maar goed dat we niet álles van te voren weten. Dit is er een van. Laat ik beginnen met te zeggen: wie mooi wil zijn, moet. Ja precies die. Pijn lijden zul je. Was het nodig? Als ik mijn inner circle mag geloven: nee. Met grote verbazing zag ik hun grote verbazing toen ik vertelde wat mij direct na de kerstvakantie te wachten stond. Maar hé, dit zit me al minstens een decennium dwars, elke dag. Zie je dan niet wat ik bedoel? Nee niet echt, ja misschien nou je het zegt. Wrong answer.

De intake vond plaats en ik werd goedgekeurd. Had niks anders verwacht. Als ik wilde, waren er ook nog extra's te boeken. Ho ho meneer de knappe Pakistaan, stap voor stap. Moet in het voorjaar ook nog de zonnepanelen afrekenen. Een paar dagen later kreeg ik al telefoon. Er was een plek vrijgekomen, of ik wilde. Iemand had afgezegd? My lucky day. Ik stond te trappelen van ongeduld, dit was het moment. 
‘Ja, ik wil zeker.'
Ze moet mijn opwinding gehoord hebben.
‘De behandeling is niet pijnloos. Met crème word je verdoofd. Zorg daarom dat je een uur vooraf aan de behandeling aanwezig bent.’
‘Ik kan toch gewoon zelf terugrijden? Een vriendin van mij denkt van niet.’
‘Ik kijk het even voor je na.’
Ik zie het voor me hoe ze met haar vinger langs de instructieregels gaat die naast de telefooncentrale liggen.
‘Hier staat dat geadviseerd wordt na de behandeling geen auto te rijden.’
Ik twijfel nog of ik dat echt moet geloven, maar besluit toch de handreiking van mijn vriendin aan te nemen. Zij gaat met me mee.

Het is vandaag vijf dagen geleden dat ik mijn gezicht liet behandelen met een CO2 laser. Omdat ik de onregelmatige huid op mijn kin spuugzat was. Oh ja, en voor 150 euro extra deed hij naast mijn hele gezicht mijn hals erbij. Okee, doe dan maar.

Terwijl ik 's nachts rechtop tegen drie kussens, omdat de bewerkte oppervlakte geen aanraking verdroeg, Klaas Vaak probeerde over te halen zand in mijn ogen te strooien, veranderde mijn gezicht in dat van een zombie. De pijn sijpelde uit de aangevallen poriën. 
Ik stond erbij en keek ernaar. Naar mezelf. In de spiegel. Twee kraaloogjes in een drievoud gezwollen gezicht met een mond waar de tandenborstel niet meer in paste. 
‘Stel dat dit het is, kun je daar dan mee leven.’ OMG, alle spiegels afplakken. Nu. Meteen. 
Koelen verboden. Buiten in de kou gaan staan mag wel, maar daar hoef ik tegenwoordig niet meer voor naar buiten. Crème smeren verboden. Slik elke vier uur twee paracetamol om de verbrande kwelling te verzachten. Wat mij betreft mag dit onbeduidende pilletje op de overzichtslijst van placebo, met stip op nummer een binnengekomen.

Genoeg gejammerd. De vlammende pijn is weg. De zwelling is weg. Het verfrommelde zombiehoofd is er nog. Precies zoals de arts voorspelde. Het eerste herstel duurt ongeveer tien dagen; dat je weer onder de mensen kunt zonder dat ze je vol afschuw en medelijden aankijken. Op de helft dus. Ik had te doen met de jonge knul die gisteren mijn boodschappen thuisbracht.
‘Kijk maar niet naar me. Zet het kratje maar neer. Dank je. Het is een schoonheidsbehandeling. Het komt goed.’ Met gierende banden van mijn oprit.

Ik ben zo benieuwd, echt zo zo zo benieuwd wat er onder de afstervende huid vandaan komt. Ik doe het zo weer, als het de eerste keer zou zijn.

26 november 2022 Verhalen uit de losse pols begon in 2019 in Wordpress. Zorgvuldig opgebouwde blogsite. Alles aangeschaft, tot aan geavanceerde ontwerpen en lettertypes. Kosten nog moeite, uren voor de perfecte lay-out. Of ik een back-up wilde. Hoeft niet, ik doe niet aan back-ups. Misschien later een keer. Lang verhaal, lekker kort van alle blogs die ik heb geschreven heb ik er nog drie. Omdat ik die ver weg in mijn hotmail terugvond. Ik ben online als met spullen in mijn huis. Ik bewaar niks. Als ik het niet meer nodig heb, moet het mijn huis uit. En dat duurt geen 24 uur. Zou ik daarom nog steeds single zijn? Maar dat terzijde. 

In de zomervakantie van 2021 sloeg het blognoodlot toe. Vijf weken zomervakantie van school. Vijf weken de laatste hand aan De Jurk. Ik leefde mijn ultieme schrijfleven. Ik en De Jurk. Antonia de schrijver. 's Morgens vertrok ik gepakt en gezakt met laptop, boeken, opschrijfboekjes, koptelefoon, iPad, lunchpakket naar de bieb. Installeerde me, waarbij ik nooit zeker was daar ook de hele dag te blijven zitten. Ik moest nog al eens verkassen als die schatten van kinderen, aandoenlijke bejaarden met elkaar in gesprek voor doven en slechthorenden het in hun hoofd haalden precies naast mij te gaan zitten. In een verder lege bieb. Als blikken konden doden... De Jurk vorderde gestaag naar een einde. Niets om mij heen kon mij uit het glazen huis krijgen. Na vier weken legde ik de pen neer, haalde ik de vingers van de letters. Ik schreef Annemarie van Gaal een mail en stuurde haar het manuscript. 

Een jaar later. Ik voel dat het beter gaat en dat ik er nu wel over kan praten. Tevreden leunde ik aan het einde van die zomervakantie achterover. Ik zie het weer voor me alsof het gisteren was. Tijd voor andere dingen. Een week vakantie over. Ik opende mijn mail. Twee simpele mails van Wordpress. Twee fucking mails. Een kennisgeving en een herinnering. In de tweede week van het tijdelijke schrijfleven. Betalen, anders wordt je account verwijderd.  Zo'n vaart zal het niet lopen. Ik ging naar Wordpress. Login. Lukte niet. Ik voelde vanuit mijn middel de bloedhitte als stoom uit een waterkoker opstijgen. Nee. Ja. Nee. Blog was uit de lucht. Gone with the wind. Wordpress had mijn blog weg geknikkerd. De prullenbak in. Zorgvuldig opgebouwd, spontaan geschreven verhalen. Weg. Vol ongeloof belde ik Wordpress. 'Geen probleem, mevrouw, we fixen dat voor u.' Zie je wel. Ik haal opgelucht adem. 'Heeft u een back-up...'

Soms moet je weg zelfs als je wilt blijven. Ik kom terug, Terschelling.

Verhaal binnenkort beschikbaar.